In de trein van Utrecht naar Steenwijk

Ja! Het is gelukt. Ik zit in de trein, met fiets en tent op weg naar Oerol , en mijn OV-chip/ NS kortingskaart werkt.

Nadat me vanuit het vliegtuig de rechte en strakke landbouwpercelen waren opgevallen, zo anders dan die in Latijns Amerika (zouden die model staan voor het super en (over)georganiseerde Nederland?), landde ik vorige week na 5 maanden Latijns Amerika op Schiphol. Daar overhandigde mijn broer me met een veelbetekenende blik een tijdelijk papieren NS-kortingskaartje en een aparte OV-chipkaart voor bus en tram. 'Daar heb ik al veel tijd aan besteed, maar het is nog niet gelukt om het in orde te krijgen. Met deze tijdelijke oplossing kun je voorlopig reizen'

Welkom in Nederland, dacht ik bij mezelf en ik zou dit in de dagen erna nog vaak herhalen.

Met weemoed dacht ik terug aan de aardige kaartjesverkopers op de Nicaraguaanse bussen (verborgen werkeloosheid, dat natuurlijk wel), die het geld ophaalden met of zonder een kaartje, me een kontje gaven als de instap erg hoog was en mijn bagage overnamen. Met een geheugen als een pot onthielden ze van alle passagiers waar ze moesten uitstappen. Nu dus weer zelf nadenken.

Met broer en schoonzus reisde ik naar Utrecht en even later liep ik mijn oranje gekleurde buurtje in. Later hoorde ik op de radio hoe heel (?) Nederland overtuigd leek te zijn van haar voetbal overmacht. Na Nederland-Denemarken grijnsde ik: Welkom in Nederland.

Het valt me op hoe daarna op de radio de wedstrijd en het vervolg eindeloos werden herkauwd en uitgekauwd. Net zoals dat met de politiek gebeurt: ik merkte dat het voorjaarsakkoord al weer werd gerelativeerd en gedeeltelijk op de helling staat: Welkom in Nederland

Grappig hoe ik mijn gewoontes vanzelfsprekend oppak: blindelings fiets ik de route naar de stad, ik herken het geluid van de bladblazer onmiddellijk, ik grinnik over de wegafsluiting voor de ‘nationale Buitenspeeldag': Welkom in Nederland.

Als ik op de Maliesingel langs een nieuw kantoor fiets, stap ik af om door de ramen te gluren. Ze noemen zich: ‘de vereenvoudigers' (Welkom in Nederland!). Binnen aan de wand zie ik moeilijke Engelstalige schema's. Wat zouden ze doen?

Ach, het is mijn Nicaraguaanse bril, die ik nog even op heb, waarmee ik Nederland met een glimlach weer tegemoet ga. Het laat zien hoe thuis ik me heb gevoeld in Nicaragua, hoe ik van het prachtige land en de mensen ben gaan houden.

En tegelijkertijd realiseer ik me ook hoeveel geluk ik heb gehad om in Nederland geboren te zijn en er te leven. Nicaraguanen hebben het ook vaak met enige afgunst gezegd. Ik kon als vanzelfsprekend onderwijs volgen, me ontplooien, ik geniet van muziek, theater, sporten, kamperen en vakanties, ik heb betaald werk en, last but not least, ik kan gebruik maken van goede gezondheidszorg als dat nodig is (ook al wordt daar inmiddels op beknibbeld).

Dat voelt rijk en weldadig: WELKOM IN NEDERLAND!

18 juli 2012, echt weer thuis

Sinds enkele dagen ben ik echt thuisgekomen. Ik heb in de afgelopen maand genoten van fietsen door Nederland, van Oerol en van een fietsvakantie van Bremen naar Dresden. Daardoor ben ik ook weer helemaal ingeburgerd en wacht het ‘gewone' leven: zoals het (grondig) snoeien van de dichtgegroeide tuin, opruimen van de reisspullen, nagenieten met foto's en dagboeken (dat zal nog wel een tijdje doorgaan) en over 10 dagen weer aan het werk. Ik hoop overigens dat mijn gewone leven ‘anders' zal blijven dan vóór mijn verlof, door heel veel ervaringen en herinneringen, met associaties en wijze lessen van Nicaragua en haar mensen.

Dit is mijn allerlaatste verhaal. Dankjewel dat jullie me al die tijd volgden. Het ga jullie goed! Met velen van jullie zal ik weer persoonlijk contact hebben. Daar zie ik naar uit!