Het is woensdag 4 januari rond 18 uur. Ik zit aan (plastic tuin)tafel in ‘mijn' kamer in Matagalpa. Ramen dicht vanwege de muggen, de voor deze streken gebruikelijke TL-buis aan, want het is hier sinds een half uur donker. Temperatuur 24 graden.

Een voorspoedige reis had ik, nadat ik werd uitgezwaaid door familie (alweer, want al die keren dat ik voor langere tijd vertrok, waren er familieleden present). Een lange (saaie) ruk naar Houston, waarin de punt van Groenland bij helder weer het enige spectaculaire was (zie foto). Lachwekkende taferelen op het vliegveld van Houston. Voor een overstap van 3 uur, ging alles, inclusief ikzelf weer door de scanner. Alles moest af en uit en weer een keer door de scan. Veel passagiers, alles uitpakkend en veel personeel, op afstand leek het op een drukke markt. Ik bedwong de neiging om een foto te maken. En dan, in Managua, ging alles, behalve ikzelf, eigenlijk voor de vorm een keer door het apparaat. De Nicaraguanen spelen het spel mee... Een lange rit per taxi door een donkere stad naar het hotel. Managua is uitgestrekt met 2 miljoen (!)inwoners en bijna alleen laagbouw. Managua had in 1972 een ernstige aardbeving, midden in de stad en heeft haar les geleerd.

Dinsdagochtend zag ik bij dag pas echt waar ik was. Ik heb in de buurt rondgewandeld, vooral op zoek naar herinneringen, met aanwijzingen van de taxichauffeur, de avond ervóór. ( Ik was er in 1977; 5 jaar na de aardbeving lagen er toen nog grote puinhopen. Het luxe Hotel Intercontinental stond er half ingezakt. Geld dat door het buitenland werd gedoneerd, was in de zak van dictator Somoza verdwenen. ) Op de plaats van het hotel staat nu een luxe winkelcentrum, het enige hoge gebouw dat ongeschonden bleef, dat van de Nicaragüaanse Centrale bank, is een regeringsgebouw geworden; de kathedraal staat weliswaar overeind, maar niet hersteld, dus onmogelijk om naar binnen te gaan. Nieuwe wijken zijn hier en daar verrezen.

Ik besluit diezelfde dag door te reizen naar Matagalpa, check uit aan de balie van het hotel, waar snel de pornosite wordt weg geklikt. Maar dan de bus (zie foto van bus), waarmee ik naar Matagalpa reisde, compleet met een plasmascherm! Een passagier geeft zijn dvd aan de chauffeur en we krijgen ‘het lijden van Christus' voorgeschoteld. De hele bus kijkt er gebiologeerd naar en blijft stoïcijns als er het lijden dramatische vormen aanneemt en ik al walg bij alleen het geluid van ontelbare zweepslagen. En tijdens dat alles toeren we door een droog landschap, de bergen in zicht, weinig landbouw, hier en daar een dorpje én ‘vuurwerk van Leo' ( zou hij het zelf maken?). De chauffeur en zijn kaartjesmaat hadden volgens mij echt goede voornemens gemaakt voor 2012. Ze kochten plastic afvalmandjes. Aan het begin van de rit werden die in het gangpad gezet, waar ze vooral in de weg stonden en omvergelopen werden. Het afval belandde onder de stoelen en aan het einde werden de mandjes weer opgestapeld. Goed geprobeerd.

Inmiddels ben ik al een dag op mijn stek, een kamer + badkamer, gebruik van keuken en eetkamer. Terug naar het studentenleven! Vanochtend een tijd met mijn ‘hospita', een gepensioneerde onderwijzeres en vroeger ‘sandinista' gepraat (voor de jongeren onder ons: de Sandinistische Bevrijdingsbeweging werd opgericht in 1966 en bevrijdde Nicaragua in 1979 van Somoza, waarna er nog lang tegen groepen, gesteund door de VS, is gevochten. De sandinisten (onder leiding van Daniel Ortega) hebben vanaf 1979 oa een alfabetiseringscampagne georganiseerd, onderwijs en gezondheidszorg voor iedereen gratis toegankelijk gemaakt. Er ontstond helaas interne strijd en onenigheid. In 1990 verloren zij de verkiezingen. Sinds 2006 is Daniel Ortega weer aan de macht, dat neemt hij vrij letterlijk. Met gemengde gevoelens bij de ‘oude'sandinisten.) In de paar gesprekken die ik in deze dagen had, met taxichauffeurs, mijn hospita of zomaar mensen in Matagalpa, valt overal het woord ‘oorlog'. Het is traumatisch geweest en tegelijkertijd, ook de moeite waard. Voor de één was de soevereiniteit van Nicaragua in het geding, voor een ander zijn de leefomstandigheden verbeterd, weer een ander noemt de sterkere positie van de vrouw. Vanochtend tijdens mijn verkenning van de stad (foto) zag ik indrukwekkende foto's van gevechten in Matagalpa, ruïnes, zandzakken in de straten. Ook hier is gevochten, zijn er mensen gewond geraakt, gedood of getraumatiseerd.

Op dit moment komt er een geluidswagen door de straat (die heb ik al veel gehoord inde afgelopen dagen). Deze keer wordt er om koffieplukkers gevraagd. Je kunt je melden om 5 uur in de ochtend, bij het benzine station. Matagalpa is dé koffiestreek van Nicaragua. Vanuit de bus zag ik veel koffie te drogen liggen (dat is de ‘droge opbrengst'; het wassen van de bonen noemt men de ‘natte opbrengst').

Veel indrukken van deze eerste dagen. En dan heb ik het nog niet eens over geuren, situaties en gewoontes die ik herken. Over de hartelijkheid van vriendelijke mensen die ik zomaar tegenkom. Of over de aanschaf van een ‘lokaal' mobiel, van een provider die (bijna) iedereen heeft. Die móet je dan ook nemen, om excessieve kosten te voorkomen. Teveel om te beschrijven, kortom, tijd om te stoppen...

Voor allen een goed, gezond en inspirerend 2012!

Hartelijke groet,

Rose-Marie