dat antwoordde één van jullie op mijn vraag wat interessant zou zijn om aan jullie te schrijven. Als ik daaraan zou willen voldoen, zou ik de hele dag moeten schrijven. Toch was dat antwoord aanleiding om vandaag een fotoreportage te maken van mijn dagelijkse wandeling (van 20 minuten) van huis naar de stad. Ook trouwens voor mezelf, want nu kijk ik nog (net) met de ogen van een buitenstaander, binnenkort vind ik alles hier gewoon.

Ik woon aan de noordkant van de langgerekte stad. Een beetje hoger dan het centrum van Matagalpa, toch is het hier nog steeds ‘laag', de wijk heet Totolate abajo (laag). Op de kaart, klikkend op sateliet en erg inzoomend, heb ik een punaise geplaatst van het huis waar ik woon. Als ik de straat uit loop kijk ik op de bergen rond Matagalpa (foto) en ergens in de diepte op die foto, niet te zien, is het centrum. Al snel kom ik bij de ‘kleine brug' (foto), ook daar kijk je weer richting bergen waarmee Matagalpa is omgeven. Idyllisch plaatje van een stroompje, dichterbij zie je helaas veel afval. Ik neem de bocht naar rechts (foto) om dan op het voetbalveld uit te komen (foto),speciaal voor Thom en Roel!Zonder één grasspriet! Gisteren zag ik de aankomende nationale selectie (foto) en vanochtend om 7.30 uur (nog fris) werd er al een wedstrijdje gespeeld (foto).

Geluiden te over op mijn wandeling, heel veel motorherrie van bussen en vrachtwagens op de ‘rondweg' en zware claxons, want daar zijn Nicaraguanen niet zuinig mee. Toch ook vogelgeluiden erdoorheen en vogels. Ik begin ze wat te kennen en geef ze voor het gemak Nederlandse namen: de ekster (foto), helemaal zwart mooie roep, ik zie knalgele ‘koolmezen', een kleine zilverreiger (en/of een koereiger) veel ‘gieren' hoog in de lucht, een lichtblauw vogelpaartje (voor de KNNV-ers: Blue Grey Tanager) en... al verschillende keren een kolibri: rode snavel en staart (Rufous-tailed Hummingbird, hier algemeen).

Terug naar het voetbalveld dat ik passeer. Ik kijk dan uit op de ‘grote brug' waarmee ik de stad bereik (foto). Eerst nog even langs de fietsenmaker (foto), wielen eruit, geen probleem. Ondanks geaccidenteerd terrein, best veel fietsen van kinderen en jongeren (mannen). Fruit- en groenten stalletjes (foto) bij de brug, overal proberen mensen met hun handeltje inkomsten te genereren en te overleven. Ook trouwens met het opwaarderen van je mobiel (foto) via Claro of Movistar. Je struikelt over de winkels die opwaarderen, 10% van het bedrag betaal je aan de winkelier. Ik heb daarna zicht op de kathedraal (foto), en het centrale plein met kiosk, hartje centrum. En (Guus!) contact kan ook per fax (foto)! Heel vaak realiseer ik me hier hoe vanzelfsprekend goed alles in Nederland is georganiseerd. Kijk bijvoorbeeld alleen naar ‘het straatmeubilair'. Hier is het oppassen, want vaak zijn rioleringen niet afgedekt (foto).

Nog een laatste foto die bij sommigen misschien herinneringen oproept aan mijn huisje in Mexico: de huisjes tegen de helling gebouwd (foto).

Gisteren even gekeken naar de aanvaarding (is verkeerd woord voor de manier waarop!) van het presidentschap van Daniel Ortega. Vooral het commentaar van mijn huisgenoten op dit bombastische evenement was de moeite waard.

Volgende keer over mijn oriëntatie op vrijwilligerswerk. Teveel indrukken om daar al over te (kunnen) schrijven.

Geen idee of dit verhaal interessant is voor jullie?! Hartelijke groet, Rose-Marie