Afgelopen zondagochtend heel vroeg (6.30 uur) bevond ik mein de houten kayak van Jasmina en Carlos, een echtpaar dat in Penjitas woont aan de Pacific kust van Nicaragua, op 20 km van Leon. Omdat ik op maandag heb afgesproken met Victor Manuel, (de directeur van de organisatie voor kinderen en jeugd), ben ik zaterdag al uit Matagalpa afgereisd naar Leon en meteen doorgegaan naar de kust (uiteraard hobbelen in een overvolle bus; ik wring me staand in een hoek van 90 graden om iets van het landschap te zien; halverwege zie ik moeder en dochter, die ik al signaleerde op het busstation, met de taart van 3 verdiepingen uitstappen. De dochter zou een deelnemer zijn voor de Nederlandse Beweegkuur, maar ja, wat wil je met die mierzoete suikergespoten taarten, waar ze onderweg met een vinger telkens een en ander van wegsnoept.) Een droog landschap waardoor ik me even in de Waterleidingduinen waan en ik denk te merken dat ik (lauwwarme) zeewind voel (de wens is...)

Richting kust dus, niet om aan het strand te liggen (ik verbrand hier levend en verveel me in 5 minuten), wél om het natuurreservaat van de mangrovebossen in te gaan, met een enorme diversiteit aan vogels: Isla Juan Venado. Een kreek van 23 km van zee tot zee, waardoor een eiland is ontstaan. Ik wist dat er een ‘bezoekerscentrum' is en dat daar door de mensen zelf van het gehucht ‘tours' worden aangeboden. Daarmee bekostigen ze bescherming en onderhoud (herbebossing van de mangrove na storm; bescherming van de eieren die de zeeschildpadden op het strand leggen, voordat ze gejat en verkocht worden). Na aankomst in een hotelletje (van een Franse dame, de toerismebranche is in sommige streken voor een groot gedeelte in handen van buitenlandse ondernemers met geld om te investeren; iets voor mikrokrediet, vraag ik me af) meteen naar dat centrum. Jammer dat ze geen kaart van het gebied hebben en ik het moet doen met hun kaart aan de wand. Met een gedreven baasje van middelbare leeftijd, bespreek ik de mogelijkheden en mijn wensen: vogels, natuur en geen behoefte aan het strand. Alles kan voor die 'veeleisende' toeristen. Dus dat is snel geregeld.

De rest van de zaterdag loop ik over het zand van de drooggevallen baai en ontdek vogels en andere dingen: Ik kom vissers tegen in de kreken, tot hun middel of verder in het water; een paar van hen lopen voor me uit prikkend met een soort drietand. Ik vraag hen wat ze vangen: de zak gaat open en ik zie krabbetjes! Later, als de baai weer volgestroomd is, komen de vissers in hun boten met vis terug en dan wordt het snel donker met mooie luchten.

En op zondagochtend ben ik dus op pad met Jasmina en Carlos. Carlos is actief lid van de ‘comunidad'; leidt toeristen rond in de houten kayak, is onderdeel van de brigade die de eieren op het strand beschermt, zodat ze kans krijgen om uit te komen, is visser én blijkt ogen te hebben waar Jasmina en ik erg jaloers op zijn. Het gebied in, tegen de zon in, maar Carlos ziet alles: groene leguanen op groen blad, jongen van ijsvogels, groene parkieten, ibissen, je kunt het zo gek niet bedenken. Telkens als ik merk dat hij zijn buitenboordmotortje ‘omdraait' en Jasmina en ik in een dieselwalm terechtkomen, heeft hij weer wat ontdekt en gaat hij terug. Het laatste stukje pas de motor uit, dus veel is er dan letterlijk gevlogen. Maakt niet uit, ik zie veel! Allerlei soorten reigers, grote en kleine zilverreigers (van de laatste honderden, duizenden?), grote en kleine blauwe reigers en de groene (lijkt op een kwak) in grote getale. Ik ontdek een vogel 'als een kip', Carlos heeft al gezien dat er een paartje is, we vinden hem op mijn geplastificeerde kaart (Wildlife in Nicaragua, soorten die veel voorkomen) en het blijkt een soort ral te zijn, ook hier redelijk weinig zichtbaar. Ik voel me op dit tochtje mevrouw de toerist en tegelijkertijd geniet ik ervan.

Ook van deze twee mensen, die het zichtbaar goed hebben met elkaar. Naarmate ze merken dat ik het naar mijn zin heb, kletsen we wat meer. Jasmina vertelt van haar vier kinderen, ook 3 jongens en een meisje, net als in mijn gezin, waar ze naar vroeg, toen ze hoorde dat ik geen kinderen heb. Ik druk haar op het hart ook de jongens in het huishouden mee te laten helpen.

Carlos vertelt met passie over het gebied, over de herbebossing (vaak komen vrijwilligers uit het buitenland meehelpen, samen met de scholieren uit het dorp: lijkt me een geweldige klus), ik zie inderdaad jonge aanplant. En over de 4 soorten Mangrove bomen: rood, wit en zwarte boom, allemaal met verschillende soorten wortel, als filters in het moerassig gebied en nog een vierde op het drogere eiland. Hij laat me een blad proeven: erg zout! De vogels die we zien, zoeken we telkens op (hij kent ze, behalve de trekvogels!), in mijn gebrekkige documentatie. Een vogelgidsje van Costa Rica, uit Nederland meegenomen en de geplastificeerde kaart met ‘Wildlife in Nicaragua'. Daar is hij meteen wild enthousiast over en ik bied aan er één mee te brengen uit Matagalpa.

Hoewel we een afspraak hebben voor 3 uur en om tot een bepaald punt te gaan, blijken zij vooral dat laatste aan te houden. Door ons regelmatig vogeloponthoud gaan we dat van geen kanten halen. We besluiten dat we even te voet doorsteken naar het strand en dan teruggaan ('zodat er wat over blijft voor de volgende keer').

Rond 10.30 neem ik afscheid van Carlos die de boot aanmeert en dank hem hartelijk. Samen met Jasmina loop ik terug naar ons uitgangspunt. Als ik haar vraag of ze hier al van kinds af aan woont, antwoordt ze: 'Nee, pas enkele jaren, sinds ik met Carlos ben. Mijn man is 4 jaar geleden in Costa Rica vermoord, ik bleef achter met de 4 kinderen van 4 - 10 jaar. Gelukkig kwam ik Carlos tegen. Met hem heb ik geen kinderen.' We praten er nog even op door en tenslotte zegt ze, tja je moet nu eenmaal door in het leven. Ik beaam het van harte. Ze geeft me hun mobiele nummers voor als ik weer kom. Ik beloof terug te komen, al is het maar om hen de ‘Wildlife in Nicaragua' kaart te brengen.