Eindelijk bij de tijd

Dat ik nou toch in Nicaragua moet zijn om gewend te raken aan de moderne snufjes: ik leer hier eindelijk de magnetron gebruiken om water warm te maken (want water koken op een gasfornuis is echt uit de tijd), ik gebruik standaard oploskoffie (hoewel ik in het land ben die de lekkerste koffie produceert), ik leer een spuitbus kennen die schuim produceert van 'cholesterolvrije' olie, ik hoor en zie minstens drie Plasmaschermen om me heen van, naar schatting, 1.20 bij 0.70m, ik leer dat het normaal is het dienstmeisje minstens 2 keer te laten lopen voor jouw ontbijt, je onderbroek en sokken te laten brengen omdat je die standaard vergeet als je onder de douche gaat etc. etc.

Ik ben dus niet gaan wonen in het huis waarvan jullie de foto zagen, maar Victor Manuel (die ik een beetje help in zijn werk met kinderen en jongeren op het platteland) had al huisvesting voor me geregeld en daar ben ik nu eerder dan verwacht (vanwege een kapotte wc in het andere huis) al gaan wonen. Net terug van het jongerentheater in la Goyena (goed om eerst dat verhaal te lezen om mijn schok mee te voelen), liep Victor Manuel met me mee naar het huis van de familie. Voorzichtig bereidde hij me voor dat 'ze van een heel klein beetje veel geld zijn'. We ginnegappen daar wat over omdat we van elkaar weten dat we dat niet gewend zijn, hoewel ik wel tegen hem opmerk dat 'ik veel meer geluk heb gehad dan hij, omdat ik vanaf mijn 4^e naar school kon en de universiteit voor me open lag.' Onwennig lopen we langs de enorme muur van het huis, omdat we niet weten waar we naar binnen moeten. Ik blijk net bij een bel op 'Europese hoogte' te kunnen. We worden binnengelaten en gastvrij ontvangen door het echtpaar dat achter het dienstmeisje aan komt. De 2 jongens van 9 en 11 zitten achter laptops hun huiswerk te maken onder begeleiding van een privé onderwijzeres. Hoe groot kan de schok zijn, als je net uit la Goyena komt...

En tegelijkertijd zijn ze gastvrij en zeggen voortdurend dat ik me thuis moet voelen. De heer des huizes spoort metelkens aan om allerlei fruit, havermout, etc te nemen 'want ik zal erg mager worden van alleen brood'. Ze werken hard, zijn bijna de hele dag tot laat in de avond weg en laten de kinderen over aan een vrouw (sinds een half jaar weduwe) die 24 uur per dag ter beschikking staat (moet staan) en nauwelijks de laatste bus op zaterdag kan halen om een dag naar haar eigen kinderen van 16 en 18 te gaan. Ikneem me voor eenshier en daar polsen hoe de situatie van (en de wetgeving voor)dienstmeiden is in Nicaragua. Wie weet is er een voedingsbodem voor een organisatie van dienstmeiden, zoals ik die zag ontstaan in México... Dit wordt dus de komende maanden mijn thuis in León. En ook deze ervaring is erg leerzaam voor me!

Open mind

Voor wat zich aandient in Leon en dat is altijd van alles! Ik documenteer dit verhaal met enkele foto's: ooit groene, roze, oranje kuikens gezien? Hier zijn ze op vrijdag en zaterdag te koop, ingevoerd vanuit Honduras, de verkoopster heeft geen idee hoe ze aan de kleur komen. Een levende leguaan naast je in de bus (sorry voor de foto in haast met tegenlicht): om 'te houden' volgens de eigenares, een ander zegt dat het vlees gegeten wordt. Carglass niet bij de hand? Dan rij je gewoon door met een meer dan kleine ster in de voorruit van je bus. En ook: Italiaanse opera (Cavalleria Rusticana , Pietro Mascagni) een Nicaraguaanse-Cubaanse-Italiaanse coproductie vanwege het zoveelste geboortejaar van de nationale poëet Ruben Darío. Op het centrale plein voor de kathedraal, natuurlijk buiten, compleet met prachtige belichting en een scherm met de Spaanse tekst. En vandaag naar het oude Leon, door de Spanjaarden vanaf 1524 gebouwd en 80 jaar bewoond. Aardbevingen, eruptie van de vulkaan én uitgeputte goudmijn veroorzaakten dat de stad werd verlaten en bedolven. Sinds een aantal jaren wordt er opgegraven, onderzoek gedaan en staat hij op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Kerk, klooster, gemeentehuis, woonhuizen een centrale straat geven een indruk van de stad van weleer; een fort biedt uitzicht op het meer Xolotlán met de vulkaan Momotombo. Een kleine inkijk in het weekendleven van mij hier.

Morgen, maandagochtend ga ik naar ‘kantoor'. Victor Manuel en ik maken samen een projectvoorstel af voor een onderdeel van ‘Vinculos Solidarios', zijn kinder- en jongerenorganisatie. Ik heb het voorbereid voor een Nederlandse financier en Victor Manuel zal het kritisch met me aanvullen. En dan duimen!