Toen ik zondagochtend omhoog klom in het regenwoud ‘Cerro El Arenal', op 40 busminuten van Matagalpa, herkende ik mijn gevoel: als ik in Nederland wéét dat er een wielewaal zit, hem zelfs af en toe hoor, maar hem niet te zien krijg, hoe lang ik ook op hem ‘jaag'. En hier loop ik dus met zo'n zelfde opwinding op zoek naar de Quetzal (Ketzál). Hij móet er zitten. 'Hij begint pas in april te roepen, nu is het nog te koud en houdt hij zich schuil. In april gaat hij nestelen.' Carlos, die ik op het pad naar boven aantref, machete (groot kapmes) in de grond gestoken en een halve boomstam op zijn schouder, zegt hem vaak gehoord én gezien te hebben. Als hij naar mijn verlekkerde blik kijkt, stelt hij voor om me te bellen als hij de Quetzal hoort zingen. Ik accepteer zijn aanbod, wetend dat het een win-win-situatie is. Ik maak een foto van hem 'zodat ik hem zal herkennen' en uiteraard ga ik op zijn verzoek in om een afdruk mee te brengen. Even denk ik later een roep te horen van een grote vogel die best wel eens een Quetzal zou kunnen zijn (helaas, thuis internet gecheckt, nee dus). Verder is alleen de wind is te horen, ik zie bomen die helemaal volgegroeid zijn met bromelia's (inmiddels weet ik dat je daar ook bepaalde vogels moet zoeken), klimplanten en wortels (lianen?). Voor de herinnering fotografeer ik de bossen tegen de helling: zó dicht zijn ze! En loop nog een stuk langs de grote weg, waar ik weer in een bus spring die me vanuit Jinotega achterop komt rijden.

De vogelaars onder de lezers zullen het verschijnsel herkennen, opwinding om een vogel en obsessief op zoek omdat je wéét dat hij er is (de draaihals!), tevergeefs! Om er dan terloops, op een andere plek en of moment, tegen aan te lopen.

Dat overkwam me de dag ervóór, toen ik de moeite nam om toch even door mijn kijker ‘iets bewegends' te volgen (de vogelaars kennen mijn stelregel: altijd even kijken): en jawel, de Turkuoise-browed Motmot (de ‘gewone' guardobarranco, dé nationale vogel), kwam op me afvliegen en net boven me in een boom zitten! Hij liet zich goed zien, ging nog eens verzitten. Met mijn kleine toestelletje, en thuis inzoomend, toch nog een redelijke foto. Ik was op weg naar het dorpje El Chile een uur lopen vanaf de plek waar de bus me achterliet. In El Chile hebben 15 vrouwen en een paar mannen een weefcoöperatie. Ze weven met katoenen draad, zoals ze dat vroeger ook deden, toen er daar katoen werd verbouwd. Weefwerk vind ik zó mooi, ambachtelijk, eenvoudig en ingenieus tegelijkertijd (zou mijn interesse in de genen zitten? Mijn voorvaderen waren immers in de wolstad Tilburg thuiswevers.) Tijd speelt geen rol bij deze wevers in El Chile, de katoenen draden komen getwijnd aan, zodat ze alle garens eerst met 4 personen moeten splitsen, zodat ze dun genoeg zijn om te kunnen weven. De huidige leidster laat me het hele proces zien. Ik zie opnieuw hoe moeilijk het is om ‘recht' te weven, doordat het bij de vrouwen die het aan het leren zijn, scheef gaat. De vrouw achter het weefgetouw weeft routineus en praat ondertussen tegen me. Natuurlijk koop ik van hun mooie spullen. Over de terugweg doe ik wel twee uur, want met de zon in de rug en gewend aan de omgeving, zie ik steeds meer vogels in dit open landschap met in de verte in alle richtingen bergkammen. En ook dan herken ik het gevoel dat ik heb: lekker buiten zijn, uitwaaien, vogels ontdekken, gedachten laten komen en gaan, én ook nog een lijstje van waargenomen vogels. Meer heb ik niet nodig!