In San Carlos, uitvalsbasis voor diverse uitstapjes, heb ik inmiddels mijn vaste eetplek (waar vooral Nicaraguanen eten, dus lekker), een terras met zicht op het meer en alles wat zich aan de kade afspeelt. Als ik daar om 6.30 ontbijt, met koffie, tortilla, gallo pinto (hét nationale eten, rijst gemengd met bonen), cuajado (kwagado, een soort verse kaas) én heerlijke huisgemaakte scherpe pepers in het zuur, zie ik de houten vrachtkarretjes, getrokken door tanige mannen, al richting ‘schuit' naar Papaturro optrekken: frisdrank, bier, bonen, mais, groenten etc. gaan straks over het meer Cocibalco, westwaarts en dan zuidwaarts de rivier Papaturro op, naar het dorp met diezelfde naam, op 3,6 km van Costa Rica. En ik ga ook mee.

Hoewel de boot pas om 9 uur vertrekt, komt de logistiek eromheen al vroeg op gang. Al vóór 6.30 koop ik mijn geplastificeerde kaartje (wordt straks weer ingenomen en hergebruikt) en laat me, uiteraard met paspoortnummer, weer op een lijst zetten. De zitplaatsen (op dikke hardhouten planken) zijn dan hier en daar al gereserveerd met tassen of zakken. Een uur later leg ik er ook maar een bundeltje neer en ik zie dat onder de zitplaatsen de kratten in het gelid staan opgesteld. Op het voordek koelboxen, zakken met mais en bonen. Wat later schuiven de ambulante verkopers van eten, fruit en frisdrank de pier op. De ijscoboer doet om 8 uur ook al goede zaken. Een vrouwelijke passagier heeft een sjouwer ingehuurd voor een zinken golfplaat die op het dak van de boot moet. Daar is bijna heel Nicaragua mee afgedekt, duurzamer dan palmblad of dakpannen en waterdicht.

Inmiddels speelt zich verderop aan de kade het dagelijkse ritueel af. Vissersboten leggen aan, de vissers maken hun vis ter plekke schoon (reigers zitten ‘op het vinkentouw'), mensen van San Carlos staan klaar om bundels vis te kopen en die bij restaurants weer uit te venten. Veel Mojarra (één van de weinige soorten die ik ken. Ik heb genoten van de gebakken visjes hier, gegarneerd met gallo pinto en gebakken banaan). Ook leggen boten aan uit Solentiname (een eilanden archipel, bekend van o.a. Ernesto Cardenal en zijn bont geschilderde houten vogels) met gedroogde vis en hout (er wordt in Nicaragua erg veel op hout gekookt, zelfs in de stad, mijn familie kookt bonen altijd buiten op hout ) Houttransport zie je dus voortdurend, op het hoofd in het klein tot op vrachtwagens, ladingen vol. En natuurlijk (nog groene) bakbanaan, hele stokken vol, wordt aangevoerd.

Langzaamaan wordt het tijd om aan boord te klimmen om te zien hoe die volloopt. Ook boven mijn hoofd hoor en voel ik actie. Ik ben benieuwd wat er nog allemaal op het dak wordt geladen. En dan gaan we los, de stuurman wordt bijgestaan door een ‘punteraar'.

Waar zouden al deze mensen geslapen hebben, vraag ik me af. Ik hoor zeggen dat de douche duur was, 7 córdobas. Ws hebben veel mensen een slechte, doorwaakte nacht gehad na een actieve dag gisteren. Rond het middaguur aangekomen, inkopen gedaan en de volgende ochtend die vroeg naar de boot getransporteerd. Voor een huilerig kindje wordt er, o.a. over mijn zitplaats heen, al snel een hangmat opgeknoopt. Ze valt direct in slaap. 'Jij bent slank, dus je hebt maar een klein plekje nodig', zegt de man van de hangmat, na een ‘excuse me'. Het is niet zijn dochtertje, ik zie vaker dat mensen voor elkaars kinderen inspringen of even een baby overnemen.

Na een uur volgt een plas- maar vooral een visstop op één van de piepkleine Solentiname eilanden, Chichicaste. Bewoners van de drie huizen verkopen vissoep en gebakken vis op een bananenblad (op de terugweg leggen we niet aan, maar komt er hiervoor een bootje langszij varen). Met een stortbui verlaten we het eiland, het zeildoek aan de zijkanten wordt naar beneden gerold en ik heb het gevoel met zijn allen in een grote badkuip te zitten. Geroezemoes, gezellige praat en ‘apenkooi' klimmen over de planken, tussen de mensen door, over de zakken heen die vanwege de regen ook naar binnen zijn gehesen en onder de hangmat door, die verschrikkelijk in de weg hangt maar waar niemand zich aan stoort. Je blijft lenig hier, ook van geest!

Wanneer we na 3 uur varen de rivier Papaturro opdraaien (het is weer droog en het zeildoek is opgerold), blijkt dat niet meer dan een kreek. Stuurmanskunst en punteren om bij te sturen. Brulapen, leguanen en schildpadden bekijken ons en wij hen! Vogels vliegen voor me uit. In het dorp staat Henri van het ecologisch centrum ons op te wachten. Ons, want ook een Frans stel blijkt daar te overnachten. Het centrum blijkt een paleisje in het groen te zijn, veel luxer dan ik me had voorgesteld. Maar daarover later meer.