Dat is de hoeveelheid regen die hier valt in het dorp Papaturro en in het natuurgebied los Guatuzos waar ik ben aangekomen. Dat heb ikonderweg gemerkt en zal ik ondervinden. Ook muggen zijn hier talrijk, daar was ik al voor gewaarschuwd. Maar ze steken hier op ‘vastgestelde' uren, rond de schemering, dus dat is overzichtelijk.

In het vorige verhaal beschreef ik hoe hier met de ‘lijndienst-boot' naar toe ben gevaren. Papaturro is in Nicaragua niet over de weg te bereiken. Vanuit Costa Rica is het dorp over de weg maar 3,6 km. Er bestaan veel contacten over de grens, groenten en fruit worden aangevoerd, jongeren gaan op de fiets naar de middelbare school. Logisch omdat ‘aan de andere kant' veel Nicaraguanen (vaak familie) wonen, ooit gevlucht vanwege oorlogsgeweld.

Al in San Carlos heb ik 2 nachten in het ecologisch centrum in Papaturro, los Guatuzos gereserveerd; ‘Amigos de la tierra', (vrienden van de grond) een door Spanje gefinancierde organisatie, blijkt dat te runnen. Veel informatie heb ik er vooraf niet over, behalve dat het een prachtig gebied is. De overnachtingsplek lijkt in de beschrijving in mijn reisgids erg eenvoudig, mogelijk zou ik slapen in een tent (nou, dat lijkt heerlijk!)

Maar zoals ik al aankondigde in mijn vorig verhaal, blijkt het ecologisch centrum een paleisje te zijn. Helemaal van hout, mooi gevernist, in een prachtige tuin. In mijn kamer vermoed ik Europese invloed, want ruiten in de sponningen en ook nog een hor, superzachte lakens op bed, een strak muskietennet én een handdoek gevouwen als een kaaimankop. En dat toch in een relatieve ‘rimboe' waar geen elektriciteit is (wel een paar uur licht dmv een generator) en waar 's nachts de brulapen me wakker brullen. Dat is oorverdovend en angstaanjagend als je niet zou weten dat het die apen zijn.

Samen met een Frans stel dat even lang blijft (onze voertaal is Spaans), trekken we er met gids Henri van het ecologisch centrum na aankomst al even op uit. Een ‘groene reiger' wacht ons op in de rivier ‘Moja huevos' ( vroeger was dit land van een grootgrondbezitter; mannen van Papaturro werkten bij hem, moesten de rivier oversteken zonder brug, trokken hun kleren daarvoor uit en ‘hun eieren werden nat'. Huevos = eieren én ballen. Ik heb al heel snel geleerd om in het Spaans in een winkel niet te vragen: 'hebt u eieren?' maar 'zijn er eieren?'.) We zien andere (oranje en rode)vogels die ik al ken, horen een soort specht (die ik later, alleen, ontdek; altijd weer prachtig om op het geluid afgaand zo'n beest op te merken) en ik ben gefascineerd door de brulapen die overal rond het centrum slingeren.

De volgende ochtend gaan we om 6 uur op pad, we klauteren de metalen hangbrug op (Zo'n brug doet me denken aan de attracties in de natuur in Nederland: blijkbaar is natuur op zich niet voldoende?) Zien ook spinapen en kapucijnapen, die zich niet laten fotograferen want watervlug. En natuurlijk laat Henri de projecten zien die inkomsten genereren voor de inwoners van Papaturro: de schildpaddenkwekerij (20.000 eieren worden op het strand verzameld, in bakken gelegd, 10% wordt teruggezet, 10% haalt het niet en 80% wordt als huisdier verkocht aan Costa Rica...ik frons mijn wenkbrauwen) en de kaaimannenkwekerij (die weer, eenmaal op bepaalde grootte, wel allemaal worden uitgezet). Ik vind het jammer dat ‘los Guatuzos' wat parkachtige trekken heeft gekregen. Het is blijkbaar schipperen tussen natuur en inkomsten voor het dorp, dat doen ook de Spaanse vrienden van de grond.

Anders is het als we 's middags de rivier op peddelen (ik laat me peddelen en kan daardoor met verrekijker vogels, apen en leguanen spotten én fotograferen), ongerept en alleen wat sporen te zien van vissers die aan de kant hun afval laten liggen. Gewapend met een plastic zak voor de camera en een ‘vierdaagse cape' varen we stroomafwaarts, waar we al eerder met de schuit langskwamen. Nu, in een trager tempo, en met een behendig kanoër die keert als we wat zien, zie ik deze keer nog meer: tijgerreiger, ijsvogels (één kan ik later niet identificeren), el Sargente (lokale naam, vanwege de roodgele streep: de sergeant) en een knalgele vogel die ik later ook niet kan terugvinden (vogelaars: werk aan de winkel!). Totdat er een stortbui aankomt en over ons heen: ik zit in een zwembad in de kano, de cape is volstrekt onvoldoende, de lenzen van mijn camera beslaan, zo vochtig (en warm) blijkt het te zijn. Al met al een prachttocht. We verheugen ons al op de terugreis met de grote boot en we nemen ons voor op het dak van de boot te gaan zitten.

Later trek ik er alleen op uit, op het eind van de middag met prachtig licht loop ik richting Costa Rica. Een tiener haalt per fiets een kip bij de buren, ik bewonder een fiets met hulpmotor waarmee de eigenaar naar Costa Rica forenst, een bijenkorf in de boom, de brulapen kijken of ik kijk, de Montezuma Oropendula dan ook nog een vrijend paartje kleine Toekan (Colared Aracari).

Nagenietend eten we later die avond, nadat de muggen gekalmeerd zijn, bij een vriendelijke familie die met liefde ons eten klaarmaakte, bij kaarslicht en met een zaklamp tegen de schouder geklampt. We eten ook met een kaars bijgelicht en tot slot laat de man des huizes ons nog kaaimannen in de rivier zien: lichtgevende ogen!

Met onze zaklampen zoeken we onze weg naar ‘huis'. De Franse vrouw kondigt aan oordoppen in te doen vanwege de brulapen. Ik laat me ook vannacht graag wakker brullen want hoe vaak maak je dat nou mee?