Telkens als ik van de Pipitos (organisatie van ouders van gehandicapte kinderen) in Esquipulas terugkom, en weer 2 ½ uur terug hobbel in de bus naar Matagalpa, ben ik verdrietig. De vorige keer bleef het verhaal van Aura Lili hangen. Ze vertelde me over haar zoon van 17, bij wie op zijn 9^e spierdystrofie werd ontdekt. De voortschrijdende ziekte heeft tot gevolg dat hij zijn armen en benen niet meer kan gebruiken. 'Mijn man heeft me lang geleden verlaten, mijn broers en zussen steken me geen hand toe. Dus, zwaar als hij is, neem ik hem op mijn rug door het huis om hem te verzorgen,' vertelt ze. Hier geen thuiszorg of bedlift, denk ik bij me zelf terwijl ik me voorstel hoe dat iedere dag opnieuw gaat. 'Nu op zijn 17^e doet hij de 5^e en 6^e klas tegelijk van de basisschool. Dat kan, omdat ik een jongen betaal die hem in de rolstoel naar school brengt.'

Eerder al die dag raakte ik geëmotioneerd, toen ik het lokaaltje van de Pipitos binnenkwam en daar 5 vrouwen met hun gehandicapte kind op schoot zag zitten, wachtend op de 2 Spaanse vrijwillige fysiotherapeutes die hier een keer per 14 dagen de kinderen komen behandelen. Of het structureel bijdraagt aan verbetering van de situatie van de kinderen? In ieder geval worden hierdoor de kinderen professioneel gezien. De fysiotherapeuten benadrukken aan het bestuur van de Pipitos dat orthopedische zorg na operaties essentieel is, naar aanleiding van een kindje, dat vandaag naar Managua gaat voor een operatie. 'Als dat er niet achteraan komt, heeft de operatie op langere termijn geen effect.' Ik zie de zorgelijke gezichten van de vrouwen-bestuursleden: 'Hoe moeten we dat organiseren? We kennen geen orthopeed.' De fysiotherapeuten beloven contact te leggen.

Niets gaat vanzelf voor deze Pipitos. Zelfs de computerles waarvoor ik kom, kan niet doorgaan omdat er sinds de avond ervóór geen elektriciteit is.

Maar nu ben ik er opnieuw. Bij de start van de les, realiseer ik me hoeveel (computer)vaardigheden ik me als vanzelfsprekend heb eigen gemaakt, om nog maar te zwijgen van de generaties na mij. Toch kunnen de drie super gemotiveerde vrouwen aan het eind van de ochtend een document aanmaken, het opslaan in hun eigen map en het weer opzoeken. Het typen in een document gaat letter voor letter, met een weerbarstige hand over de muis geklemd. Telkens zit één vrouw achter het toetsenbord, de andere twee kijken geconcentreerd toe of helpen mee zoeken. Zo wisselen ze elkaar af. Ik zie de woorden langzaam op het scherm verschijnen. Vooral Alicia schrijft me lieve zinnetjes: 'Lieve vriendin, ik ben heel blij met je hulp.' 'Lieve vriendin, dit is de eerste keer dat ik achter een computer zit.'

De blinde zoon, Jeffrey, 10 jaar, van Francis, vindt het lang duren en komt bij ons hangen. Hij ontdekt de verfrissende ventilator en hij blijft er gebukt vóór staan. Ik klets wat tegen hem en blijkbaar herkent hij inmiddels mijn stem, want hij komt bij me op schoot hangen. Wat een grote, zware knul en dat voor een veel te vroeg geboren kind.

Terug in de bus, zó hartelijk uitgezwaaid en met een paar taco's waarvan ze me voorzagen, ben ik opnieuw bedrukt. Wat jammer, dat ik nog maar één keer naar ze toe kan, voor printen en het versturen van e-mails.

Ik doe er verslag van aan Wil, van de Oisterwijkse groep, die deze Pipitos al jaren ondersteunt. Joepie!!! Per ommegaande laat hij me weten dat er een computerdocent in Esquipulas te vinden moet zijn en dat er middelen zijn voor de lessen aan de Pipitos-bestuursleden. Daar ga ik als de wiedeweerga achteraan!