Heen

Op woensdag voor Pasen, een dag eerder dan ik van plan was, reis ik naar het natuurgebied Miraflor, waar ik al eerder was. Nu ga ik naar een hoger gebied omdat daar in deze periode meer vogels te zien zouden zijn.

Reizen in de Goede week is in Nicaragua een avontuur, want half Nicaragua is op drift, op familiebezoek of naar het strand. Na woensdag ligt het hele land plat: er rijdt geen enkele bus tot zondag.

Ik volg vandaag dezelfde strategie als in Nederland bij treinstoringen, en dan nog veel ruimer: héél vroeg vertrekken uit Matagalpa; veel vragen op het busstation in Estelí waar ik overstap en dan wachten. Om 10 uur hoor ik in Estelí dat de bus naar Miraflor om 14 uur vertrekt en ik besluit de tijd te doden door nog even het stadje in te lopen. Als ik het busstation uitloop, zie ik in een ooghoek een bus met ‘Miraflor' de terminal indraaien. Wie weet beter dan de chauffeur en kaartjesverkoper zelf wanneer zij vertrekken? Ik loop dus achter die bus aan. 'Om 12 uur,' antwoorden ze allebei overtuigend. 'En mag ik alvast mijn bagage in de bus leggen?' 'Natuurlijk, moedertje', zegt de kaartjesverkoper. 'Weet je', zeg ik tegen hem, 'jullie Nicaraguanen zijn zó aardig voor me'. Hij is even verbouwereerd, maar legt dan gevleid en met een glimlach een hand op mijn schouder. Heel vaak merk ik dat het leven veel aangenamer is als je, zoals hier in Nicaragua, wat meer relaxed bent en met zijn allen ‘gewoon' aardig voor elkaar.

Op het busstation is het een enorme drukte, op iedere bus stormen massa's mensen af, ze dringen zich voor en achter de bus in, bezetten met een tas een plaats om vervolgens hun ‘grote' vracht naar het dak te dirigeren. Het heeft iets van een Kerstsfeer, omdat veel mensen grote cadeaus meenemen naar hun familie; ik zie een groot formaat koelkast en een gasfornuis. Arme mannen die dat de bus op moeten tillen!

Ben ik te roekeloos geweest met mijn bagage? Plotseling zie ik ‘mijn' bus, met rugzak wegrijden. In een flits bedenk ik wat er in zit en ren er achteraan. Maar: 'Geen zorg, we gaan alleen wat vracht ophalen en komen terug'. Met een paar zenuwkriebels wacht ik de terugkeer van de bus af. Die natuurlijk gewoon komt mét mijn rugzak waarmee een mooie (zit)plaats voor me is gereserveerd.

Om 12 uur zetten we de enorme klim in naar Miraflor, de bus kruipt en hotstebotst twee uur lang naar boven, naar mijn halte La Rampla. Vandaar is het nog 40 minuten lopen naar mijn logeeradres bij een boerenfamilie. Mijn komst snelt me vooruit door een paar knullen op een motor, zodat Luis me halverwege opwacht.

Terug

Als ik zondagochtend om 6 uur terugloop naar de bushalte (na heerlijke dagen van wandelingen, vogels, en eenvoudig Nicaraguaans eten) zijn huizen, klimmetjes en het landschap me vertrouwd geworden. In dichte mist loop ik met alleen het geluid van vogels: ik hoor de schreeuwers die ik hier voor het eerst identificeerde en voor het gemak groenlingen heb genoemd en de melodieuzeBlackbirds. De koereigers komen van hun slaapplaats terugvliegen. Geen mens te bekennen op deze Paaszondag. Denk ik... . Bij de bushalte, staan we om 7 uur met zijn vijven op de bus te wachten, waarvan alle zitplaatsen al bezet zijn als wij instappen. Achter in de bus, op 6 vierkante meter bagageruimte, staan melkbussen, opgehaald bij de boeren onderweg. Dat lijkt me een prima zitplaats voor de komende twee uur. De melkbus is nog lekker warm vanwege de vers gemolken melk. Al snel volgt een man op een melkbus achter me mijn voorbeeld. We stuiteren bij enorme hobbels de lucht in en ik smak hard terug op die bus, die langzaamaan richting bank vóór me opschuift. Ik grinnik om de situatie, want bij mijn achterbuurman gebeurt hetzelfde en ik heb het gevoel bij hem op schoot te zitten. We doen allebei alsof we het de gewoonste zaak van de wereld vinden.

Als bij een halte drie jonge mannen met een kip onder de arm instappen, denk ik aanvankelijk dat ze die aan hun moeder cadeau gaan doen. Maar als snel, als ze de hanen (!) kussen, aaien en liefkozen, begrijp ik dat ze op weg zijn naar een hanengevecht. Verderop staan nog eens 10 makkers hen op te wachten, allen met een fraaie haan onder de arm.

Bij de eerste stop in Estelí stroomt de halve bus leeg. De vracht-trekkarretjes staan dan al klaar om de melkbussen verder te vervoeren. Ik val neer op een vrijgekomen zachte bank voor het laatste stukje en neem me voor om alleen de bus naar Matagalpa te nemen als ik een zitplaats heb. Dat lukt.