Met Alicia, de voorzitter van de organisatie van ouders van gehandicapte kinderen, de Pipitos in Esquipulas, reis ik vandaag, voor het laatst, terug uit Esquipulas. We nemen samen de laatste bus van 14.30, nadat we uitgezwaaid zijn door Francis en haar Jeffrey, Donja Paula en Aura Lili. Alicia woont, naar ik hoorde, ‘een stukje' buiten Esquipulas. Naast haar in de bus, bewonder ik haar nieuwe mobiele telefoon, waarmee ze vandaag uitgebreid foto's maakte van de computerles. Ik zie dat er internet op zit. 'Ja maar die doet het nog niet', vertelt ze, 'dat komt nog wel'. Als ze aan de kaartjesverkoper meer betaalt dan ik voor mijn reis naar Matagalpa, verbaast me dat: 'Ik betaal ook voor de vracht die ik mee terug neem. Ik heb vandaag inkopen gedaan in Esquipulas'. Ik neem aan dat het een flinke vracht zal zijn en ben benieuwd hoe ze die meeneemt: 'Hoe krijg je al die zakken thuis?', vraag ik verwonderd. 'De beesten staan op me te wachten', antwoordt ze, alsof dat voor mij de gewoonste zaak van de wereld zou zijn. 'Zij dragen de last en ik loop ernaast en let erop dat het goed gaat'. Ik laat het tot me doordringen. Inderdaad heb ik dat al vaker gezien. Paarden staan langs de kant van de weg aangelijnd te wachten op de eigenaar tot die met vracht uit de bus stapt en over een al of niet duidelijk pad het veld in loopt. Mannen of vrouwen, dat maakt hier niet uit. 'Hoe laat ben je dan thuis en loop je op deze hakken?' Ze gaat elegant gekleed met een rood gestreepte strakke rok, een wit t-shirt en zwarte schoenen met hak. 'Ik ben om 5 uur thuis, net als jij, maar jij hobbelend in de bus en ik lopend; op blote voeten, ik doe mijn schoenen uit.' Lieve help, twee uur lopen naar huis, wat ze vanmorgen ook al op de heenweg heeft gedaan. Ze vertelt me over haar huis/boerderij, waar ze een heleboel dieren houdt. Uit de manier van praten maak ik op hoe ze daarvan houdt. En passant vertelt ze dat ze geen elektriciteit heeft. In de bus nemen we afscheid, we blijven elkaar herinneren en hopen elkaar ooit weer te zien, 'In ieder geval daar boven', wijst ze. Als ze uitgestapt is, nadat ze me op bergen erg ver weg heeft gewezen 'daar ergens wonen we', en ik inderdaad twee paarden op haar zie wachten, vind ik ook dit weer onvoorstelbaar. Hoe ze energie en tijd vindt om actief te zijn in de Pipitos, met een dochtertje van wie een hand verlamd is (een prachtig meisje van 7 jaar, pientere ogen, zie ik op foto's op haar mobiel) en met alle werk daar ver weg op het platteland. En dan ook nog met de ambitie om op de computer te leren werken. (Vorige keer was zij het die mij lieve briefjes schreef, waarin ze meldde dat het de eerste keer was dat ze achter een computer zat.) Gelukkig heb ik een paar keer tegen haar gezegd dat ik haar bewonder.

Vanochtend was het ‘klasje' weer compleet en zelfs uitgebreid met het meisje dat de voorschoolse opvang van gehandicapte kinderen begeleidt (door het slechte weer waren er vandaag geen kinderen). Ik voelde me een strenge juf, door ze één voor één achter de computer uit te nodigen en te ‘overhoren': 'Weten jullie nog wat je twee weken geleden hebt geleerd?' Enigszins lacherig laten ze dat zien, de één opent vlekkeloos haar documenten, vult ze aan en slaat ze op, de ander wordt door de eerste bijgestaan. Allemaal krijgen ze het voor elkaar. Dat vind ik bijzonder en geef ze daarvoor complimenten en ik motiveer ze om hun kennis regelmatig te oefenen.

Intussen zit Donja Paula, de secretaris van het bestuur, een gepensioneerde onderwijzeres, op afstand tevreden toe te kijken hoe ‘de jongeren' geconcentreerd achter de computer zitten. Af en toe staat ze op (vanwege 'pijnlijke vaten' in haar benen), let op Francis' zoon Jeffrey en rommelt in kasten op zoek naar cadeautjes voor het afscheid. We voelen allemaal dat ik er vanochtend voor het laatst ben, regelmatig maken ze daar opmerkingen over.

Voorlopig moet er ook nog hard gewerkt worden. Allemaal leren ze hun document printen én er moeten, voor de verantwoording van financiële steun, tussenrapportages geschreven worden. Dat gaat deze keer op de computer!

Als de documenten klaar zijn (ik neem ze mee naar Matagalpa, dat scheelt hen weer een reis), blazen we uit. 'En zeggen jullie later niet, dat jullie weer alles vergeten zijn', grap ik tegen ze. 'We hebben al afgesproken dat we af en toe gaan oefenen, als we een vergadering hier hebben', stelt Alicia me gerust. Blijkbaar hadden ze net dit duwtje nodig. Ook bespreken we dat er iemand uit Esquipulas misschien vervolg kan geven, zodat ze meer leren. En Francis wil ook Excell onder de knie krijgen, om de rapportagens in kolommen te kunnen afleveren.

En dan écht afscheid, met zelfgemaakte cadeautjes van hen, ik heb nog wat kleine Nederlandse dingetjes meegebracht, we nemen laatste foto's (haren los en brillen af) en geven flinke knuffels. Zóveel warmte en hartelijkheid heb ik van deze vrouwen gekregen, zomaar...