Daar ben ik in beland, op 3 uur reizen van Leon naar het noordwesten. In een ‘rancho' met ‘slaaphutjes' met palmrieten daken. Direct aan het strand gelegen. De voertaal is hier Engels , ik verbaas me er over hoe vooral Amerikanen als vanzelfsprekend tegen iedereen in het Engels beginnen. Er is hier een bonte verzameling aan nationaliteiten: Amerikaans, Canadees, Frans, Duits, Zwitsers, Fins, Oostenrijks, Nederlands (naast mij is er ook een Nederlands stel). Blijkbaar doet een aanbeveling in een reisgids én de opmerking ‘Engelssprekend' wonderen voor buitenlandse toeristen. Deze locatie werd me aanbevolen door een Amerikaan. Velen komen hier om te surfen of om in een hangmat aan het strand te liggen, ik wil naar het beroemde mangrovereservaat Padre Ramos hier vlakbij, oa om vogels te zien.

Vanuit mijn hangmat (twee halve middagen is voor mij genoeg) zie ik hoe het leven hier verloopt: eten (veel groenten, dat wel, Amerikaanse lekkernijen als Brownies en bagels), naar de hangmat om te slapen of te lezen, bij eb beetje surfen en eind van de middag de zee in. Sommigen krijgen er geen genoeg van, want ze zijn hier een week en komen er al voor de derde keer (even een weekje afzakken vanuit de VS, zoals wij Nederlanders dat doen naar Spanje of Marokko).

En voor even dus in die hangmat, beetje schommelen en wegsoezen, om op zondagmiddag telkens opgeschrikt te worden door een enorme ‘bonk'. Daarmee dringt de Nicaraguaanse ‘buitenwereld' ons rijtje hangmatten binnen, want naast ons oogsten twee Nicaraguanen de kokosnoten. Ongelofelijk hoe de mannen op blote voeten de kokospalmen in klimmen (hier geen klimschoenen of -touwen), zo tegen de stammen op en ze de noten lostrekken. Daarna zijn ze de hele middag in de weer om met hun messen de bast eraf te kappen. Ze vertellen dat ze de noten gaan verkopen in Chinandega, de dichtstbijzijnde stad.

Als het water nog verder terugtrekt, zie ik de Fregatvogels en de Pelikanen verschijnen; met het zeewater dat lichtgroen wordt door de rode zon(sondergang) , is dat prachtig. De vissers maken inmiddels hun boten gereed om de zee op te gaan. De dorpen, Jiquilillo, waar ik verblijf, El Zorro en Padre Ramos kennen alleen maar vissers, het zij op zee hetzij in het mangrovereservaat.

Ik geniet na van de excursie eerder op de dag. Samen met een Canadees loop ik om 6 uur 's ochtends naar een verderop gelegen winkeltje, waar we hebben afgesproken met David. Vanwege een lekke fietsband is hij aan de late kant, maar rond half negen gaan we per kano het mangrovegebied Padre Ramos in. Het is laag water, dus veel vogels op de drooggevallen strandjes: lopertjes, als Sandpipers, alle soorten reigers, Ibissen én de roze lepelaar. We peddelen (ik deel een kano met David) een smallere reep water in en ik leg regelmatig de peddels neer om naar een vogel te kijken. Het allerkleinste ijsvogeltje is verschillende keren mooi te zien, de tijgerreiger laat zich van dichtbij fotograferen, doordat we de kano zonder te peddelen zijn richting op laten drijven. Ondertussen vertelt David over andere dieren, zoals schildpadden en oesters (vrouwen wroeten die uit de modder, zich tussen de wortels van de mangrove wringend, ze halen hun handen open aan de vlijmscherpe messen van de oesters). Over de zwarte en rode mangrove. De eerste ademt het zout uit via het blad, de tweede via de wortels. Hij laat me zien hoe het zaad van de rode mangrove wortel schiet, door er één te plukken en de staak in het water te laten vallen: daar staat de staak, klaar om blad én later, veel wortels te ontwikkelen. Op het ‘open' water geniet ik van de ‘lisa's', vissen van een centimeter of 15 à 20, die voortdurend over het water springen, opgeschrikt door onze peddels of een agressieve vis.

'Was je gisteren naar de universiteit in Leon', vraag ik David (dat was me namelijk verteld). Lachend geeft hij antwoord: 'Was dat maar waar, ik zit helaas nog op de middelbare school, want ik was drie jaar helemaal de weg kwijt. Heb alle soorten drugs gebruikt, gevochten en uiteraard ben ik in die periode niet naar school geweest. Amerikanen, met een project hier, haalden me uit die situatie en bij een Amerikaanse vrouw met het kanobedrijf hier, werk ik nu sindsb anderhalf jaar. Zij heeft vertrouwen in me en laat het hele bedrijf aan me over, nu ze in de V.S is.'

Dat is ‘de andere kant' van de Amerikanen. Weliswaar bezitten ze een toenemend aantal toeristische bedrijven hier (ik zou willen dat Nicaraguanen het toerisme in handen krijgen), vaak investeren ze een gedeelte van hun winst in sociale projecten in de omgeving. Dat doet de eigenaar van ‘mijn rancho' ook in het dorp Jiquilillo.

David wordt inmiddels wat losser, vraagt om de uitspraak van de Engelse namen van de vogels, waarop hij me blijft wijzen. Hij kent en ziet ze allemaal. 'Als kind al kende ik alle stroompjes van het gebied én alle vogels met hun lokale namen. Nu leer ik ook de Engelse namen.' En hij wil zijn uitspraak verbeteren, want op school leert hij volgens hem geen goed Engels. En we kletsen wat over zijn leven nu en in de toekomst. Na een tussenstop op een strandje vlakbij de opening naar zee, kanoën we terug.

Bij aankomst in de rancho, zien we pas dat de enorme onweersbui van de nacht ervoor schade aangebracht heeft aan diverse rietpalmen daken. In de nok van het dak van het hoofdverblijf, zit een man palmstukken aan te vullen, om het dak te herstellen. Verder lijkt hier het ritme van alledag zijn loop te hebben, mensen hebben net gegeten en vertrekken richting hangmat. Wat ik even later ook doe.

Maandagochtend, vind ik het ook fijn om deze enclave weer te verlaten; het was mooi maar lang genoeg. Ik geniet meer en voel ik me beter op mijn gemak in Nicaragua.